Ze wszystkich „amerykańskich” świąt najbardziej lubię właśnie to dzisiejsze.
Wcale nie przesłodzone Walentynki czy mroczne Halloween, które atakują nas w każdym centrum handlowym już na miesiąc przed samym świetem, tylko rodzinne Święto Dziękczynienia.
Celebrowanie bycia razem i wdzięczności za to, co w ubiegłym roku otrzymaliśmy. Patrzenie z nadzieją w przyszłość, co przyniesie kolejny rok. Ciepło i intymność, wspólne biesiadowanie i rozmowy.

To święto jest chyba za mało komercyjne, żeby było promowane przez handel. I za to też je tak lubię 🙂

Jestem szczęściarą, bo mam wiele rzeczy, za które jestem wdzięczna.

Wspaniały mąż, który wspiera mnie we wszystkich szalonych pomysłach, a jednocześnie jest głosem rozsądku kiedy tego potrzebuję.

Jasiek – wrażliwy, energiczny, ciekawy świata sześciolatek.

Emi – świeżo upieczony przedszkolak, aktorka z artystyczną duszą, a może artystka z aktorskimi zdolnościami? Nikt tak nie przytula jak ona 😉

Nasi rodzice, którzy są cudownymi dziadkami dla naszych kochanych urwisów, z cierpliwością znoszących różne ich psoty.

Moja praca, która mnie uskrzydla i jest moją pasją (tak, wiem, że to oklepany frazes, który można przeczytać na co drugim blogu każdego fotografa – ale tak jest!).

Dzisiaj chciałam Wam pokazać na zdjęciach te tak bardzo ważne dla mnie osoby, za które jestem niesamowicie wdzięczna.
W trochę innym, refleksyjnym i jesiennym klimacie.

Ale żeby nie było zbyt nostalgicznie, na zakończenie jedno zdjęcie mojej szalonej trzylatki.
Skąd ona bierze te wszystkie miny?… 🙂